പ്രാര്‍ഥിക്ക ശാന്തിക്കായ്

ശശീന്ദ്രന്‍ പുത്തൂര്‍ 

ഓമനക്കണ്ണും പൂട്ടി അമ്മതന്‍ നെഞ്ചിന്‍ ചൂടില്‍ 
ചാഞ്ചക്കമുറക്കത്തില്‍ ചായും കുഞ്ഞിപ്പൂവേ !
നീയറിഞ്ഞില്ല  നീയാം പിഞ്ചിളം  പൂമൊട്ടിനെ
കാമപ്പിശാചിനാല്‍ കശക്കി ദൂരെ കളയുമെന്ന് 

മൂന്നു വയസ്സില്‍ പിച്ച നടക്കും പൂമ്പൈതലേ 
നിന്നെ കാമക്കണ്ണാല്‍ കാണുവാന്‍ ആര്‍ക്കാകുമോ ?
നീചനാം വേട്ടപ്പട്ടിക്കെന്തന്തരം ഹാ ! കഷ്ടം 
ദീനനാം മുയല്‍ക്കുഞ്ഞും പെണ്‍പുലിക്കൂട്ടങ്ങളും 

ആണിനെപ്പോലെ ഒരേ ആത്മാവും ശരീരവും 
പെണ്ണിലും നിറയുന്നതറിയു നീ നിശാചരാ!
നിന്റെ കാമക്കൂത്തില്‍ എരിയാനുള്ളതല്ല 
നാളെ തന്‍ വാഗ്ദാനമാം പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളൊന്നും 

പേപ്പട്ടിയെപ്പോലെ ലക്കുകെട്ടോടിപ്പോകും നിന്റെ
 കോമ്പല്ലില്‍ കോര്‍ക്കാന്‍ യോഗ്യയോ  ഇപ്പിഞ്ചോമന 
നീയൊരച്ഛനാണെന്നിരിക്കില്‍ നിന്‍ പുത്രിക്ക് 
ഈ ഗതി വരുമെങ്കില്‍ സഹിക്കാന്‍ സാധിക്കുമോ ?

എവിടെ എത്തിനില്‍ക്കുന്നു കേരളപ്രബുദ്ധത ?
അമ്മ മലയാളമേ! ലജ്ജിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ലേ ?
എന്തു നിന്‍ മക്കള്‍ കാമക്കലിയുമായ് അലയുന്നു ?
സന്തതം നിന്‍ നൊമ്പരം കാണാത്തതെന്തേ അവര്‍ 

പെണ്ണിനെ ഭോഗിക്കുവാന്‍ കച്ച കെട്ടിയോര്‍ക്കെല്ലാം 
നീചസങ്കല്പത്തില്‍ വെറും ചരക്കാകുന്നു സ്ത്രീകള്‍ 
ഇത്തരം മനുഷ്യാധമന്മാരെ സഹിക്കുവാന്‍ 
എത്രനാള്‍ കഴിയുമോ ? കേരളമാതേ ദേവി 

സ്ത്രീയെ ദേവിയായി ആരാധിക്കും നാട്ടില്‍ 
പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ പോലും കാമപൂര്‍ത്തിക്കായ് മാറ്റി 
ആര്‍ഷസംസ്കാരപ്പുകഴാടിയ ഭാരതഭൂവേ 
പ്രാര്‍ഥിക്ക ശാന്തിക്കായി, പെണ്ണിന്റെ മാനത്തിനായ്